Chiński aligator

Chiński aligator (Aligator Sinensis), według legendy, jest potomkiem mitycznego smoka, o którym mowa w chińskiej sztuce, literaturze i religii. Pierwsza wzmianka o aligatorze w literaturze chińskiej pochodzi z trzeciego wieku pne. W książce o jego podróży, opublikowanej w 1299 roku, Marco Polo opisuje spotkanie z takim aligatorem podczas pobytu w Chinach.

Nikt nie wie dokładnie, jak rozległe było siedlisko tego aligatora w przeszłości. Chociaż wizuje się literatura koreańska, że ​​woda jest zbyt zimna, a rzeki są zbyt szybkie i turbulentne na ten gad. Dziś siedlisko tego aligatora rozciąga się wzdłuż brzegów i bagien w dolnym miejscu rzeki Jangcy, głównie w prowincjach Wuhan, Nanchanin i innych. To terytorium znajduje się na 30. parallelowie, czyli siedlisko chińskiego aligatora jest blisko siedliska swojego amerykańskiego krewnego.

Podobnie jak amerykański aligator, Chińczycy wpadają w hibernację w zimnych zimowych miesiącach, ukrywając się w manekinie na brzegu rzeki. Wisiło w zimnym okresie, wiele z tych aligatorów zginęło w swojej Norze podczas zimowego wycieku rzeki Jangcy w 1987 roku. Według niektórych obliczeń nie więcej niż trzystu chińskich aligatorów pozostało na wolności. Programy hodowli tych zwierząt w ogrodach i stacjach badawczych całego świata przyczyniają się do przetrwania tego gatunku. Chociaż, zgodnie z jakimś oświadczeniami, aligatory mogą rosnąć do 3 metrów (10 stóp), naprawdę istniejącą dużą osobę osiąga tylko 2 metry (6,6 stóp).

Skóra tego aligatora nie jest wykorzystywana do wytwarzania produktów skórzanych ze względu na obecność osteoderm na stronie brzucha. Jednak Chińczycy przypisują właściwości medyczne różnym częściom jego ciała, takich jak pęcherz żółciowy, a także ślubować mięsem zwierząt.

Są to bardzo nieśmiałe, nieśmiałe zwierzęta i nikt nie zna przypadków ich ataków na ludzi. Wiadomo, że mogą łapać rustykalne psy i kurczaki. Najpierw karmią rybami, żabami i żółwiami.